Inge Vervotte neemt uiteindelijk samen met Leterme en Vandeurzen ontslag uit de federale regering. Naar eigen zeggen vindt ze het niet kunnen dat alleen de CD&V-ministers hun verantwoordelijkheid hebben genomen.
Ik geef haar groot gelijk. Laten we eens overlopen wat enkele andere partijen hebben gedaan.
- VLD heeft op een walgelijke manier gereageerd. Iemand die betrokken is bij een politieschandaal vlotjes doorschuiven naar de zetel van Kamervoorzitter is een pure belediging voor het parlement.
- De MR ziet als vanouds geen enkel probleem. Dat een zekere Didier Reynders mee betrokken zou zijn bij de schending van de scheiding der machten is blijkbaar een futiliteit.
Tot zover de gortigheid van de liberale familie. Over het algemeen denk ik dat ondertussen toch wel duidelijk is dat een futiliteit enorm werd/wordt opgeblazen. De onderzoekscommissie zal nog wel duidelijk maken dat heel het gedoe met de scheiding der machten fel overdreven was.
Ik ben - voor alle duidelijkheid - absoluut geen fan van deze regering, maar een zeker politiek fatsoen is wel op zijn plaats. Het opblazen van een futiliteit krijgt nog maar is alle aandacht. Dat deze regering niets van het regeerwerk zelf terecht brengt is daardoor op de achtergrond geraakt. Kunnen we ons nu alstublieft terug bezig houden met het bekritiseren van inhoudelijke zaken? Niemand heeft op lange termijn baat bij al dat gooien met modder.
Want laat ons eerlijk blijven: dat akkefietje met het gerecht is veel minder erg dan het sociaal-economisch wanbeheer dat de regering de afgelopen maanden over de bevolging heeft uitgekotst. Maar daar vallen ze dan niet over…
dinsdag 30 december 2008
vrijdag 19 december 2008
Alle documenten
Oké, laten we eerst even op een rijtje zetten over welke documenten het ondertussen allemaal gaat:
- De brief van Pim Vanwalleghem (adviseur op kabinet van Leterme) aan Paul D’haeyer (oud-collega van Vanwalleghem, hij is de substituut die het advies van het OM heeft gegeven in eerste aanleg).
- De brief die Premier Leterme Woensdag heeft laten uitdelen in het parlement.
- De brief van het hof van Cassatie die gisteren boven kwam, waarin voorzitter Ghislain Londers stelt dat de uitvoerende macht de rechterlijke macht heeft proberen te beïnvloeden.
- Het rapport van de Procureur-generaal van het hof van beroep, waarin wordt gesteld dat het Fortis-arrest in beroep niet rechtmatig tot stand is gekomen.
De eerste drie zijn belastend voor Leterme, het laatste kan mogelijk een klein lichtpuntje betekenen voor de premier. De media berichtten redelijk gedetailleerd over de zaak, ik zal mij beperken tot het opmerken van enkele punten die mij opvallen.
1) De advocaten van de overheid en voorkennis?
Deze week werd gesteld dat de advocaten van de overheid vorige week vrijdag (12 december) op het laatste nippertje de debatten wilden heropenen. Dit zouden ze gedaan hebben omdat ze wisten dat het arrest nadelig zou uitvallen. Maar één van de rechters was ziek, en dus hoopten de advocaten van de overheid dat er een nieuwe rechter moest worden aangeduid. Van die nieuwe rechter hoopten ze dat hij of zei een andere visie zou hebben en het arrest kon beïnvloeden in het voordeel van de overheid.
MAAR: dit blijkt niet helemaal te kloppen.
Er was reeds een overeenkomst dat de debatten zouden worden heropend op maandag 15 december, en dat die dag ook een nieuwe rechter zou worden aangesteld om de zieke collega te vervangen. Maar vrijdagnamiddag 12 december kwam daar plots verandering in, de voorzitter van de 18de kamer van het hof van beroep (Mhr. Blondeel) besloot het arrest toch door te drukken. Bij die beslissing was die zieke rechter uiteraard niet aanwezig (waardoor het arrest dus onwettig zou zijn).
Dit doet bij mij toch vragen rijzen, waarom wil de voorzitter plots wel het arrest doordrijven? Het verklaart alleszins waarom de rechters ’s avonds laat nog naar de zieke collega zijn gereden om de handtekening te eisen. Normaal mag de griffier in haar plaats ondertekenen, dus dat was een raar manoeuvre. Maar dat mag uiteraard enkel als die rechter wél eerst betrokken was bij de debatten over het arrest, maar gewoon bij de uiteindelijke handtekening belet is. De zieke rechter was niet aanwezig bij het debat tussen de rechters, de ommekeer is er gekomen op vrijdagnamiddag, toen ze al ziek thuis zat. In dat geval mag de griffier uiteraard niet in haar plaats tekenen, want dan is het geen formaliteit meer.
Nu is voor mij de vraag: waarom veranderde voorzitter Blondeel op zo’n korte periode plots van gedacht? Zijn beweegreden blijft voorlopig onbekend, hopelijk komt daar vlug verandering in.
2) Het rapport van het hof van beroep
Minister Vandeurzen was reeds zaterdagvoormiddag op de hoogte van wat nu in het rapport staat. De regering wist dus eigenlijk op 13 december al van de onregelmatigheden bij het opstellen van het arrest. Toch deed men gisterenavond alsof dat ‘plots’ op de regeringstafel lag.
Het gaat dus zeer duidelijk om een afleidingsmanoeuvre, want de informatie waarmee men nu komt aandraven is voor de topministers niet nieuw.
Dit is mogelijk een aanwijzing dat Leterme gewoon wil aanblijven, en daarvoor alles uit de kast haalt.
Eerst was er de brief waarmee hij de verantwoordelijkheid op zijn kabinet afschuift. Nu is er het rapport waarmee men de fout probeert te leggen bij het hof van beroep, en dus niet bij de regering. Als men voorzitter Blondeel in het nauw drijft kan dat mogelijk de zondebok worden.
Maar door het rapport maakt de regering ook duidelijk dat minister Vandeurzen correct heeft gehandeld. Als men terug iets of wat geloofwaardigheid wil met deze regering zal er toch minstens één kop moeten rollen. Leterme is te moeilijk om te vervangen (zie vorige post), Reynders wil absoluut blijven zitten, en de andere ministers zouden niet betrokken zijn.
Dat is volgens mij het grootste probleem voor de regering: Vandeurzen wordt met dit rapport vrijgepleit. Hij was de ‘ideale’ zondebok, onder meer omdat:
- hij vorige week al in opspraak is geweest
- hij bereidt is op te stappen en de schuld op zich te nemen
Leterme heeft met de publicatie van het rapport dus een nieuwe optie geopend, maar een andere gesloten. Vanaf nu is het kiezen tussen de pest en de cholera, in deze zaak kan de regering niet meer kiezen tussen ‘goed’ en ‘slecht’.
- De brief van Pim Vanwalleghem (adviseur op kabinet van Leterme) aan Paul D’haeyer (oud-collega van Vanwalleghem, hij is de substituut die het advies van het OM heeft gegeven in eerste aanleg).
- De brief die Premier Leterme Woensdag heeft laten uitdelen in het parlement.
- De brief van het hof van Cassatie die gisteren boven kwam, waarin voorzitter Ghislain Londers stelt dat de uitvoerende macht de rechterlijke macht heeft proberen te beïnvloeden.
- Het rapport van de Procureur-generaal van het hof van beroep, waarin wordt gesteld dat het Fortis-arrest in beroep niet rechtmatig tot stand is gekomen.
De eerste drie zijn belastend voor Leterme, het laatste kan mogelijk een klein lichtpuntje betekenen voor de premier. De media berichtten redelijk gedetailleerd over de zaak, ik zal mij beperken tot het opmerken van enkele punten die mij opvallen.
1) De advocaten van de overheid en voorkennis?
Deze week werd gesteld dat de advocaten van de overheid vorige week vrijdag (12 december) op het laatste nippertje de debatten wilden heropenen. Dit zouden ze gedaan hebben omdat ze wisten dat het arrest nadelig zou uitvallen. Maar één van de rechters was ziek, en dus hoopten de advocaten van de overheid dat er een nieuwe rechter moest worden aangeduid. Van die nieuwe rechter hoopten ze dat hij of zei een andere visie zou hebben en het arrest kon beïnvloeden in het voordeel van de overheid.
MAAR: dit blijkt niet helemaal te kloppen.
Er was reeds een overeenkomst dat de debatten zouden worden heropend op maandag 15 december, en dat die dag ook een nieuwe rechter zou worden aangesteld om de zieke collega te vervangen. Maar vrijdagnamiddag 12 december kwam daar plots verandering in, de voorzitter van de 18de kamer van het hof van beroep (Mhr. Blondeel) besloot het arrest toch door te drukken. Bij die beslissing was die zieke rechter uiteraard niet aanwezig (waardoor het arrest dus onwettig zou zijn).
Dit doet bij mij toch vragen rijzen, waarom wil de voorzitter plots wel het arrest doordrijven? Het verklaart alleszins waarom de rechters ’s avonds laat nog naar de zieke collega zijn gereden om de handtekening te eisen. Normaal mag de griffier in haar plaats ondertekenen, dus dat was een raar manoeuvre. Maar dat mag uiteraard enkel als die rechter wél eerst betrokken was bij de debatten over het arrest, maar gewoon bij de uiteindelijke handtekening belet is. De zieke rechter was niet aanwezig bij het debat tussen de rechters, de ommekeer is er gekomen op vrijdagnamiddag, toen ze al ziek thuis zat. In dat geval mag de griffier uiteraard niet in haar plaats tekenen, want dan is het geen formaliteit meer.
Nu is voor mij de vraag: waarom veranderde voorzitter Blondeel op zo’n korte periode plots van gedacht? Zijn beweegreden blijft voorlopig onbekend, hopelijk komt daar vlug verandering in.
2) Het rapport van het hof van beroep
Minister Vandeurzen was reeds zaterdagvoormiddag op de hoogte van wat nu in het rapport staat. De regering wist dus eigenlijk op 13 december al van de onregelmatigheden bij het opstellen van het arrest. Toch deed men gisterenavond alsof dat ‘plots’ op de regeringstafel lag.
Het gaat dus zeer duidelijk om een afleidingsmanoeuvre, want de informatie waarmee men nu komt aandraven is voor de topministers niet nieuw.
Dit is mogelijk een aanwijzing dat Leterme gewoon wil aanblijven, en daarvoor alles uit de kast haalt.
Eerst was er de brief waarmee hij de verantwoordelijkheid op zijn kabinet afschuift. Nu is er het rapport waarmee men de fout probeert te leggen bij het hof van beroep, en dus niet bij de regering. Als men voorzitter Blondeel in het nauw drijft kan dat mogelijk de zondebok worden.
Maar door het rapport maakt de regering ook duidelijk dat minister Vandeurzen correct heeft gehandeld. Als men terug iets of wat geloofwaardigheid wil met deze regering zal er toch minstens één kop moeten rollen. Leterme is te moeilijk om te vervangen (zie vorige post), Reynders wil absoluut blijven zitten, en de andere ministers zouden niet betrokken zijn.
Dat is volgens mij het grootste probleem voor de regering: Vandeurzen wordt met dit rapport vrijgepleit. Hij was de ‘ideale’ zondebok, onder meer omdat:
- hij vorige week al in opspraak is geweest
- hij bereidt is op te stappen en de schuld op zich te nemen
Leterme heeft met de publicatie van het rapport dus een nieuwe optie geopend, maar een andere gesloten. Vanaf nu is het kiezen tussen de pest en de cholera, in deze zaak kan de regering niet meer kiezen tussen ‘goed’ en ‘slecht’.
Hoe moet het verder?
Leterme en/of zijn regering stappen voorlopig niet op. De reden daarvoor lijkt mij in de eerste plaats dat er geen duidelijk alternatief is.
Laten we dus even kort de opties overlopen, zodat iedereen de complexe situatie kan volgen:
1) Leterme blijft
Een vertrouwensstemming in het parlement is dan niet verplicht in theorie, maar in de praktijk kan het bijna niet anders. Nu gewoon voortdoen zonder eerst een motie van vertrouwen te stemmen lijkt zeer onwaarschijnlijk. Jammer genoeg is de meest waarschijnlijke optie al een hele tijd niet meer de meest gevolgde optie.
2) Leterme wordt vervangen
Dit is de situatie die ongetwijfeld het meest is besproken op de ministerraad gisterenavond. Hét grote probleem? Hoe het daarna verder moet.
De mogelijke vervanging ligt zeer moeilijk. Om te beginnen lijkt een Franstalige premier wraakroepend. Een regering zonder meerderheid langs Vlaamse kant, maar wel met een Franstalige premier ? Dat is om problemen vragen.
Daarom denk ik dat de naam van Didier Reynders – die hier en daar wordt genoemd – niet realistisch is. Bovendien wordt ook hij genoemd in het ‘dossier Fortis’, toch niet onbelangrijk.
Maar als het een Vlaming moet worden (en dat zou niet meer dan normaal zijn, het federale evenwicht wordt nu al met de voeten getreden), wie is er dan kandidaat?
- Marianne Thyssen
- Herman Van Rompuy
- Jo Vandeurzen
(Ik zet hier bewust geen VLD’er bij omdat de CD&V-fractie daar volgens mij niet mee kan leven.)
Maar waarom zou één van deze personen zijn politieke carriere om zeep helpen, gewoon om deze 'regering' te redden?. Het is een verloren zaak, een zinkend schip. Het probleem is dat ze een kapitein moeten hebben die mee ten onder gaat.
3) De volledige regering valt
Dan komen er vervroegde verkiezingen (binnen de 40 dagen als ik mij niet vergis), en niemand uit de meerderheid zit daar echt op te wachten. De enige winnaar in dit verhaal is de anti-politiek.
Nu is het misschien al duidelijker waarom de regering Leterme voorlopig afwacht. Er is gewoon geen goed alternatief. Niemand weet hoe het nu verder moet, en de volledige politiek is daarvan het slachtoffer.
Leterme kan eigenlijk niet aanblijven, na de schending van de scheiding der machten. Maar Leterme kan evenmin opstappen, want er is geen echt alternatief.
PS: In een volgende post: hoe zit het nu eigenlijk met al die verschillende documenten?
Laten we dus even kort de opties overlopen, zodat iedereen de complexe situatie kan volgen:
1) Leterme blijft
Een vertrouwensstemming in het parlement is dan niet verplicht in theorie, maar in de praktijk kan het bijna niet anders. Nu gewoon voortdoen zonder eerst een motie van vertrouwen te stemmen lijkt zeer onwaarschijnlijk. Jammer genoeg is de meest waarschijnlijke optie al een hele tijd niet meer de meest gevolgde optie.
2) Leterme wordt vervangen
Dit is de situatie die ongetwijfeld het meest is besproken op de ministerraad gisterenavond. Hét grote probleem? Hoe het daarna verder moet.
De mogelijke vervanging ligt zeer moeilijk. Om te beginnen lijkt een Franstalige premier wraakroepend. Een regering zonder meerderheid langs Vlaamse kant, maar wel met een Franstalige premier ? Dat is om problemen vragen.
Daarom denk ik dat de naam van Didier Reynders – die hier en daar wordt genoemd – niet realistisch is. Bovendien wordt ook hij genoemd in het ‘dossier Fortis’, toch niet onbelangrijk.
Maar als het een Vlaming moet worden (en dat zou niet meer dan normaal zijn, het federale evenwicht wordt nu al met de voeten getreden), wie is er dan kandidaat?
- Marianne Thyssen
- Herman Van Rompuy
- Jo Vandeurzen
(Ik zet hier bewust geen VLD’er bij omdat de CD&V-fractie daar volgens mij niet mee kan leven.)
Maar waarom zou één van deze personen zijn politieke carriere om zeep helpen, gewoon om deze 'regering' te redden?. Het is een verloren zaak, een zinkend schip. Het probleem is dat ze een kapitein moeten hebben die mee ten onder gaat.
3) De volledige regering valt
Dan komen er vervroegde verkiezingen (binnen de 40 dagen als ik mij niet vergis), en niemand uit de meerderheid zit daar echt op te wachten. De enige winnaar in dit verhaal is de anti-politiek.
Nu is het misschien al duidelijker waarom de regering Leterme voorlopig afwacht. Er is gewoon geen goed alternatief. Niemand weet hoe het nu verder moet, en de volledige politiek is daarvan het slachtoffer.
Leterme kan eigenlijk niet aanblijven, na de schending van de scheiding der machten. Maar Leterme kan evenmin opstappen, want er is geen echt alternatief.
PS: In een volgende post: hoe zit het nu eigenlijk met al die verschillende documenten?
woensdag 10 december 2008
60 jaar mensenrechtenverdrag
The UN Human Rights Declaration has stood up remarkably well to the test of the 60 years since it was agreed in Paris on 10 December 1948. Its main strength lies in its simplicity.
In a preamble and 30 articles, none of them very long, it lists the rights to which each individual is entitled. It is also wide-ranging, emphasising rights to education and health as well as to freedom and protection.
It has echoes of and in some cases directly lifts from earlier human rights documents. By picking and choosing from these, it is trying to show that it applies to all people and all places.
A key principle behind the Declaration was to confirm a move in world affairs from the concept of human rights as a domestic concern to an international one.
The aftermath of World War II and the Holocaust was felt to be the right moment to act. Shortly before the Declaration was agreed, the UN Charter had been drawn up. Activists wanted to fill in some of the detail of the human rights to be protected. The Charter only refers to "respect for human rights and fundamental freedoms".
Echoes
From the US Declaration of Independence in 1776, the Declaration stresses the right to "life (and) liberty", though the American addition of the right to the "pursuit of happiness" becomes the more sombre "liberty and security of the person". Perhaps happiness as a concept was not felt to be appropriate at that moment.
Largely matching the French Declaration on the Rights of Man in 1789, which said: "Men are born and remain free and equal in rights", it states: "All human beings are born free and equal in dignity and rights."
And the prohibition on "cruel or unusual punishment" in the Bill of Rights in England in 1689 becomes the even wider ban on "cruel, inhuman or degrading punishment or treatment" in the Declaration.
Its other strength is that it is a declaration not a treaty. That meant it was easier to agree. In the final vote, nobody was against, but the Soviet Union and its allies, and South Africa and Saudi Arabia abstained. They could be outvoted for a declaration, not for a treaty.
The Soviet Union objected to individual property rights being included and more broadly wanted rights to be determined according to the "economic, social and national conditions prevailing in each country". Its delegate declared that the rights were "illusory" because they "lacked effective guarantees".
South Africa did not accept that "human dignity would be impaired if a person were told he could not reside in a particular area." Saudi Arabia said the Declaration was based largely on Western culture, an argument that has resonance in some Islamic countries today.
Eleanor Roosevelt, the first chair of the Human Rights Commission which drew it up, was responsible for the form of the agreement. She felt it would be better to have a signpost to guide the UN itself and governments in the progressive application of human rights in international agreements and national laws. And it has helped to do just that.
Torture Convention
Although it is not itself enforceable, it has given rise to other agreements which are. A good example is torture. The ban on torture enshrined in its Article 5 was made into an international convention against torture in 1975. The Convention acknowledges its debt.
The Declaration was also followed, in Europe, by the even more detailed European Convention on Human Rights, which drew on its principles and took them even further. The Convention is now part of national law in many Council of Europe states and it has own court to adjudicate claims.
The Declaration has itself also weakened the UN Charter's emphasis on national sovereignty and strengthened the recent moves establishing a right to protection for threatened populations.
Of course, great chunks of the Declaration have been ignored and violated by large parts of the world. Its declaratory nature can be a source of weakness as well. But it is always there to hold governments to some account. Increasingly it has provided the kind of inspiration that its founders had envisaged.
Cataloguing violations
Amnesty International's Campaign Director Tim Hancock says he refers to the Declaration constantly. "Recently, I found it useful in cataloguing the atrocious violations in the Congo," he said.
"The Declaration is a fine document which serves as the bedrock for later treaties. It is magnificent and inspirational. The Torture Convention for example is based on it and Amnesty would like to get back to the inspiration of the original document in trying to stop the widespread flouting of the convention, including certain conduct in the war on terror.
"We find young people respond to the accessible language and 4,000 British schools have taken our information pack for the anniversary.
"This anniversary has reminded me that the preamble is sometimes neglected. It warns about what happens if human rights themselves are neglected. 'Barbarous acts' follow and man is 'compelled to have recourse, in the last resort, to rebellion.'"
Bron: BBC
Voor wie meer wil weten: UN Declaration of Human Rights
In a preamble and 30 articles, none of them very long, it lists the rights to which each individual is entitled. It is also wide-ranging, emphasising rights to education and health as well as to freedom and protection.
It has echoes of and in some cases directly lifts from earlier human rights documents. By picking and choosing from these, it is trying to show that it applies to all people and all places.
A key principle behind the Declaration was to confirm a move in world affairs from the concept of human rights as a domestic concern to an international one.
The aftermath of World War II and the Holocaust was felt to be the right moment to act. Shortly before the Declaration was agreed, the UN Charter had been drawn up. Activists wanted to fill in some of the detail of the human rights to be protected. The Charter only refers to "respect for human rights and fundamental freedoms".
Echoes
From the US Declaration of Independence in 1776, the Declaration stresses the right to "life (and) liberty", though the American addition of the right to the "pursuit of happiness" becomes the more sombre "liberty and security of the person". Perhaps happiness as a concept was not felt to be appropriate at that moment.
Largely matching the French Declaration on the Rights of Man in 1789, which said: "Men are born and remain free and equal in rights", it states: "All human beings are born free and equal in dignity and rights."
And the prohibition on "cruel or unusual punishment" in the Bill of Rights in England in 1689 becomes the even wider ban on "cruel, inhuman or degrading punishment or treatment" in the Declaration.
Its other strength is that it is a declaration not a treaty. That meant it was easier to agree. In the final vote, nobody was against, but the Soviet Union and its allies, and South Africa and Saudi Arabia abstained. They could be outvoted for a declaration, not for a treaty.
The Soviet Union objected to individual property rights being included and more broadly wanted rights to be determined according to the "economic, social and national conditions prevailing in each country". Its delegate declared that the rights were "illusory" because they "lacked effective guarantees".
South Africa did not accept that "human dignity would be impaired if a person were told he could not reside in a particular area." Saudi Arabia said the Declaration was based largely on Western culture, an argument that has resonance in some Islamic countries today.
Eleanor Roosevelt, the first chair of the Human Rights Commission which drew it up, was responsible for the form of the agreement. She felt it would be better to have a signpost to guide the UN itself and governments in the progressive application of human rights in international agreements and national laws. And it has helped to do just that.
Torture Convention
Although it is not itself enforceable, it has given rise to other agreements which are. A good example is torture. The ban on torture enshrined in its Article 5 was made into an international convention against torture in 1975. The Convention acknowledges its debt.
The Declaration was also followed, in Europe, by the even more detailed European Convention on Human Rights, which drew on its principles and took them even further. The Convention is now part of national law in many Council of Europe states and it has own court to adjudicate claims.
The Declaration has itself also weakened the UN Charter's emphasis on national sovereignty and strengthened the recent moves establishing a right to protection for threatened populations.
Of course, great chunks of the Declaration have been ignored and violated by large parts of the world. Its declaratory nature can be a source of weakness as well. But it is always there to hold governments to some account. Increasingly it has provided the kind of inspiration that its founders had envisaged.
Cataloguing violations
Amnesty International's Campaign Director Tim Hancock says he refers to the Declaration constantly. "Recently, I found it useful in cataloguing the atrocious violations in the Congo," he said.
"The Declaration is a fine document which serves as the bedrock for later treaties. It is magnificent and inspirational. The Torture Convention for example is based on it and Amnesty would like to get back to the inspiration of the original document in trying to stop the widespread flouting of the convention, including certain conduct in the war on terror.
"We find young people respond to the accessible language and 4,000 British schools have taken our information pack for the anniversary.
"This anniversary has reminded me that the preamble is sometimes neglected. It warns about what happens if human rights themselves are neglected. 'Barbarous acts' follow and man is 'compelled to have recourse, in the last resort, to rebellion.'"
Bron: BBC
Voor wie meer wil weten: UN Declaration of Human Rights
vrijdag 5 december 2008
De 5 zintuigen
Gisteren was de laatste aflevering van het programma 'het zesde zintuig'. Op kwaliteitszender VTM, uiteraard. Ik ben zo enorm blij dat die onzin gedaan is, en hoop dat Vlaanderen nooit nog een programma van zo'n laag niveau moet verdragen.
Blijkbaar delen heel wat mensen deze opinie, want gisteren verscheen er een interessante bijdrage in De Standaard. Ik zal hier nog een korte frustratie aan toevoegen, na de integrale tekst.
Win 10.000 euro met uw zesde zintuig
MAARTEN BOUDRY is geen fan van 'Het Zesde Zintuig', het VTM-programma dat op zoek gaat naar de beste paranormaal begaafde Vlaming. Maar hij looft wel een prijs uit aan de deelnemer die in wetenschappelijke omstandigheden zijn gave kan bewijzen.
Vanavond is er op VTM de finale van het programma 'Het Zesde Zintuig', een talentenjacht voor Vlamingen met een uitzonderlijk ontwikkeld zesde zintuig - paranormaal hoogbegaafden zo u wil.
Op zich kan de verenging de Studiekring voor de Kritische Evaluatie van Pseudowetenschap en het Paranormale (Skepp) het alleen maar toejuichen dat mensen die beweren over paranormale vermogens te beschikken aan allerlei proeven worden onderworpen. Toch laat het format van dit programma alleen al - een afvallingskoers met een onvermijdelijke winnaar - sterk te wensen over, omdat het al veronderstelt wat precies ter discussies zou moeten staan: dat sommige mensen over het vermogen beschikken om informatie te verwerven die ze onmogelijk via de bekende zintuigen en redeneervermogens kunnen achterhalen. Als niemand over zo'n gave beschikt (en alle wetenschappelijke kennis wijst in die richting), heeft de competitie geen zin: men kan net zo goed een vliegwedstrijd voor pinguïns organiseren en de prijs uitreiken aan diegene die het hoogst kan springen.
Hoogstens zal men na enkele afvalrondes de meest succesvolle veinzer overhouden, al blijken de kandidaten van Het Zesde Zintuig zelfs daarin niet bijzonder talentrijk. De trukendoos waarmee ze de argeloze kijker bewust of onbewust een rad voor de ogen willen draaien, is behoorlijk doorzichtig. Ten eerste is het zo oud als het orakel van Delphi dat hogere gidsen altijd in raadsels spreken. De voorspellingen van de kandidaten zijn te vaag om weerlegbaar te zijn, maar kunnen niettemin met een beetje geluk toch 'ingepast' worden, waardoor ze achteraf een stuk concreter in de herinnering blijven hangen ('ik krijg een vrouwelijke energie door', 'ik voel een sterke band met een vaderfiguur). Ten tweede gaan de kandidaten dikwijls zichtbaar af op de context en op visuele aanwijzingen uit de omgeving, terwijl ze daar de aandacht van proberen af te leiden door in het ijle te staren en aldoor over 'energielijnen' en 'hogere gidsen' te oreren. Wanneer de proef erin bestaat een 'dramatische gebeurtenis' aan te voelen, beginnen ze theatraal over de grond te kronkelen of naar lucht te happen, zodat de waarnemende jury steevast onder de indruk is van hun 'inleving' ('ze voelt precies wat onze pa moet gevoeld hebben'). En als ze met geen enkele van deze beproefde trucs succes oogsten, verzinnen ze allerlei uitvluchten voor hun falen ('mijn gidsen hebben me misleid', 'ben je wel zeker dat hier vroeger toch geen moord gepleegd is?').
Soms komt er echter ook iets concreets uit de bus. In de proef in het Waalse dorpje Brûly-de-Pesche bijvoorbeeld moesten de kandidaten geblinddoekt zoveel mogelijk 'aanvoelen' over de bunker waarin Hitler in 1940 voet zette toen hij er de invasie in Frankrijk opvolgde. Al snel voelden verschillende kandidaten aan dat de plaats iets met geschiedenis en oorlog te maken had en met de veroveringen van een man die zijn hele volk meesleurde. Kandidaat Philip voegde eraan toe dat het om iemand van Duitse afkomst ging en Jacqueline beschreef zowaar de vorm van de typische Duitse legerhelm, zij het zonder Hitler of de Tweede Wereldoorlog te noemen. Klap op de vuurpijl was Naomi: zij beschreef nauwkeurig het 'kort en breed' snorretje van een oorlogszuchtige strijder terwijl ze naar haar bovenlip tastte, maar wanneer ze achteraf met de foto van Hitler geconfronteerd werd, beweerde ze - in een klaarblijkelijke poging om haar voorkennis te verbergen - dat ze de man niet herkende. Hitler niet herkennen is mogelijk nog een straffere prestatie dan paranormale hoogbegaafdheid.
Wil dat zeggen dat deze proef, of zelfs het gehele programma, doorgestoken kaart is? Nee. Bij het inblikken van een televisieprogramma zijn talloze cameralui, technici en ander logistiek personeel betrokken, dus informatielekken zijn af en toe onvermijdelijk. Enkele aanwijzingen van een of meerdere tipgevers die hun mond voorbij praten of zich inbeelden dat een tipje van de sluier 'toch niet veel uitmaakt' kunnen al voldoende zijn om de hele proef om zeep te helpen. De kandidaten hoeven maar te weten dat er een oorlogshistoricus bij de proef betrokken is als beoordelende 'getuige' en dat ze naar de Ardennen worden gebracht en zelfs iemand met slechts vijf zintuigen kan al eens een beredeneerde gok wagen.
Wie ziet erop toe dat de kandidaten de hele weg geblinddoekt zijn? In hoeverre zijn de chauffeurs en de technische ploeg op de hoogte van de opdracht, en is elk van hen evenzeer begaan met de waterdichtheid van de proef? Worden de kandidaten tijdens zo'n proef (die ze om de beurt moeten ondergaan) strikt van elkaar afgezonderd, zodat ze elkaar niet kunnen tippen? Worden hun gsm's in beslag genomen?Wie Het Zesde Zintuig afdoet als 'allemaal montage' of 'allemaal opgezet spel', stelt de zaken te simpel voor. Een subtiele combinatie van informatielekken, aanwijzingen langs de gekende zintuigen, het gebruik van vernuftige vaagheden en knip- en plakwerk bij de montage kan wonderen verrichten. Er hoeft geen sprake te zijn van groots opgezet bedrog van de programmamakers, noch van de kant van de kandidaten overigens. Het zou best kunnen dat alle zelfverklaarde paragnosten in het programma oprecht van hun buitenzintuiglijke waarnemingsvermogen overtuigd zijn.
Het cruciale punt is dat er op basis van deze slordig opgezette en gebrekkig uitgevoerde proeven simpelweg niets valt af te leiden. De programmamakers zijn in de eerste plaats geïnteresseerd in de amusementswaarde en zullen er geen nachten van wakker liggen als de uitgevoerde proeven methodologisch niet helemaal waterdicht zijn. Niettemin moeten ze beseffen dat ze met dit soort programma's het geloof in paranormale prietpraat aanwakkeren en de kandidaten onwillekeurig een vorm van respectabiliteit verlenen ('ze zijn toch op televisie getest, meneer!'). Het zijn precies emotioneel kwetsbare, goedgelovige of wanhopige mensen die hun toevlucht nemen tot zo'n paragnost en al te vaak slachtoffer worden van misbruik en oplichting.
Enkele weken geleden bereikte Het Zesde Zintuig een triest dieptepunt: de ouders van de vermiste peuter Liam Van den Brande deden beroep op het programma om meer te weten te komen over de onopgehelderde verdwijning van hun kind, en kregen - naast veel theatraliteit en geraaskal over een 'verkrachting' - van één van de kandidaten te horen dat hun kind 'echt heeft afgezien en geschreeuwd heeft van de pijn', en dat het waarschijnlijk 'levend begraven' werd. Meteen na deze onwaarschijnlijke vertoning, met de ouders van Liam nog op de achtergrond in beeld, taterde presentator Johan Terryn alweer opgeruimd over 'scores' en 'afvallers' en 'volgende rondes'. De programmamakers moeten zich dringend bezinnen over de goede smaak van dit soort proeven en over de potentiële maatschappelijke impact van hun paranormale promoshow.
De vereniging Skepp looft de Sisyphus-prijs ter waarde van 10.000 euro uit aan eenieder die onder gecontroleerde omstandigheden kan aantonen dat hij of zij over een zesde zintuig of een andere paranormale gave beschikt. Bij deze willen we dan ook nu al de uiteindelijke 'winnaar' van Het Zesde Zintuig - wie er ook uit de bus komt - uitnodigen om aan deze Sisyphus-prijs deel te nemen. Als iemand werkelijk over een zesde zintuig beschikt, dan moet hij of zij dat ook kunnen aantonen in omstandigheden waarin we de bovengenoemde methodologische 'lekken' verhelpen. Voor de rest staat het de kandidaat vrij te kiezen in welke paranormale 'discipline' hij of zij getest wil worden, zolang we op voorhand samen duidelijke criteria en voorwaarden kunnen afspreken voor het welslagen van de proef.
Met deze uitdaging willen wij tegengewicht bieden aan de indruk die door deze paranormale talentenjacht is ontstaan dat sommige personen werkelijk over meer zintuigen beschikken dan normale stervelingen. Hopelijk zal de winnaar van Het Zesde Zintuig de moed hebben om op onze Sisyphus-uitdaging in te gaan. Aan een voorspelling durven we ons evenwel niet wagen...
Maarten Boudry is filosoof en schrijft namens Skepp.
Commentaar:
Vandaag stond er in de DS een discussie tussen een 'believer' en 'non-believer'. De 'believer' (ik ben die achterlijke aap zijn naam al vergeten, zijn maatschappelijke relevantie is dan ook nihil) stelde dat de kandidaat niet op deze uitdaging van skepp mag ingaan. Reden: het werkt niet altijd, als er non-believers bijzijn ontstaat een "negatief energieveld". Daarom zal wetenschappelijke controle niet werken.
Beetje doorzichtig he... BENDE CRIMINELE DEBIELEN!
Blijkbaar delen heel wat mensen deze opinie, want gisteren verscheen er een interessante bijdrage in De Standaard. Ik zal hier nog een korte frustratie aan toevoegen, na de integrale tekst.
Win 10.000 euro met uw zesde zintuig
MAARTEN BOUDRY is geen fan van 'Het Zesde Zintuig', het VTM-programma dat op zoek gaat naar de beste paranormaal begaafde Vlaming. Maar hij looft wel een prijs uit aan de deelnemer die in wetenschappelijke omstandigheden zijn gave kan bewijzen.
Vanavond is er op VTM de finale van het programma 'Het Zesde Zintuig', een talentenjacht voor Vlamingen met een uitzonderlijk ontwikkeld zesde zintuig - paranormaal hoogbegaafden zo u wil.
Op zich kan de verenging de Studiekring voor de Kritische Evaluatie van Pseudowetenschap en het Paranormale (Skepp) het alleen maar toejuichen dat mensen die beweren over paranormale vermogens te beschikken aan allerlei proeven worden onderworpen. Toch laat het format van dit programma alleen al - een afvallingskoers met een onvermijdelijke winnaar - sterk te wensen over, omdat het al veronderstelt wat precies ter discussies zou moeten staan: dat sommige mensen over het vermogen beschikken om informatie te verwerven die ze onmogelijk via de bekende zintuigen en redeneervermogens kunnen achterhalen. Als niemand over zo'n gave beschikt (en alle wetenschappelijke kennis wijst in die richting), heeft de competitie geen zin: men kan net zo goed een vliegwedstrijd voor pinguïns organiseren en de prijs uitreiken aan diegene die het hoogst kan springen.
Hoogstens zal men na enkele afvalrondes de meest succesvolle veinzer overhouden, al blijken de kandidaten van Het Zesde Zintuig zelfs daarin niet bijzonder talentrijk. De trukendoos waarmee ze de argeloze kijker bewust of onbewust een rad voor de ogen willen draaien, is behoorlijk doorzichtig. Ten eerste is het zo oud als het orakel van Delphi dat hogere gidsen altijd in raadsels spreken. De voorspellingen van de kandidaten zijn te vaag om weerlegbaar te zijn, maar kunnen niettemin met een beetje geluk toch 'ingepast' worden, waardoor ze achteraf een stuk concreter in de herinnering blijven hangen ('ik krijg een vrouwelijke energie door', 'ik voel een sterke band met een vaderfiguur). Ten tweede gaan de kandidaten dikwijls zichtbaar af op de context en op visuele aanwijzingen uit de omgeving, terwijl ze daar de aandacht van proberen af te leiden door in het ijle te staren en aldoor over 'energielijnen' en 'hogere gidsen' te oreren. Wanneer de proef erin bestaat een 'dramatische gebeurtenis' aan te voelen, beginnen ze theatraal over de grond te kronkelen of naar lucht te happen, zodat de waarnemende jury steevast onder de indruk is van hun 'inleving' ('ze voelt precies wat onze pa moet gevoeld hebben'). En als ze met geen enkele van deze beproefde trucs succes oogsten, verzinnen ze allerlei uitvluchten voor hun falen ('mijn gidsen hebben me misleid', 'ben je wel zeker dat hier vroeger toch geen moord gepleegd is?').
Soms komt er echter ook iets concreets uit de bus. In de proef in het Waalse dorpje Brûly-de-Pesche bijvoorbeeld moesten de kandidaten geblinddoekt zoveel mogelijk 'aanvoelen' over de bunker waarin Hitler in 1940 voet zette toen hij er de invasie in Frankrijk opvolgde. Al snel voelden verschillende kandidaten aan dat de plaats iets met geschiedenis en oorlog te maken had en met de veroveringen van een man die zijn hele volk meesleurde. Kandidaat Philip voegde eraan toe dat het om iemand van Duitse afkomst ging en Jacqueline beschreef zowaar de vorm van de typische Duitse legerhelm, zij het zonder Hitler of de Tweede Wereldoorlog te noemen. Klap op de vuurpijl was Naomi: zij beschreef nauwkeurig het 'kort en breed' snorretje van een oorlogszuchtige strijder terwijl ze naar haar bovenlip tastte, maar wanneer ze achteraf met de foto van Hitler geconfronteerd werd, beweerde ze - in een klaarblijkelijke poging om haar voorkennis te verbergen - dat ze de man niet herkende. Hitler niet herkennen is mogelijk nog een straffere prestatie dan paranormale hoogbegaafdheid.
Wil dat zeggen dat deze proef, of zelfs het gehele programma, doorgestoken kaart is? Nee. Bij het inblikken van een televisieprogramma zijn talloze cameralui, technici en ander logistiek personeel betrokken, dus informatielekken zijn af en toe onvermijdelijk. Enkele aanwijzingen van een of meerdere tipgevers die hun mond voorbij praten of zich inbeelden dat een tipje van de sluier 'toch niet veel uitmaakt' kunnen al voldoende zijn om de hele proef om zeep te helpen. De kandidaten hoeven maar te weten dat er een oorlogshistoricus bij de proef betrokken is als beoordelende 'getuige' en dat ze naar de Ardennen worden gebracht en zelfs iemand met slechts vijf zintuigen kan al eens een beredeneerde gok wagen.
Wie ziet erop toe dat de kandidaten de hele weg geblinddoekt zijn? In hoeverre zijn de chauffeurs en de technische ploeg op de hoogte van de opdracht, en is elk van hen evenzeer begaan met de waterdichtheid van de proef? Worden de kandidaten tijdens zo'n proef (die ze om de beurt moeten ondergaan) strikt van elkaar afgezonderd, zodat ze elkaar niet kunnen tippen? Worden hun gsm's in beslag genomen?Wie Het Zesde Zintuig afdoet als 'allemaal montage' of 'allemaal opgezet spel', stelt de zaken te simpel voor. Een subtiele combinatie van informatielekken, aanwijzingen langs de gekende zintuigen, het gebruik van vernuftige vaagheden en knip- en plakwerk bij de montage kan wonderen verrichten. Er hoeft geen sprake te zijn van groots opgezet bedrog van de programmamakers, noch van de kant van de kandidaten overigens. Het zou best kunnen dat alle zelfverklaarde paragnosten in het programma oprecht van hun buitenzintuiglijke waarnemingsvermogen overtuigd zijn.
Het cruciale punt is dat er op basis van deze slordig opgezette en gebrekkig uitgevoerde proeven simpelweg niets valt af te leiden. De programmamakers zijn in de eerste plaats geïnteresseerd in de amusementswaarde en zullen er geen nachten van wakker liggen als de uitgevoerde proeven methodologisch niet helemaal waterdicht zijn. Niettemin moeten ze beseffen dat ze met dit soort programma's het geloof in paranormale prietpraat aanwakkeren en de kandidaten onwillekeurig een vorm van respectabiliteit verlenen ('ze zijn toch op televisie getest, meneer!'). Het zijn precies emotioneel kwetsbare, goedgelovige of wanhopige mensen die hun toevlucht nemen tot zo'n paragnost en al te vaak slachtoffer worden van misbruik en oplichting.
Enkele weken geleden bereikte Het Zesde Zintuig een triest dieptepunt: de ouders van de vermiste peuter Liam Van den Brande deden beroep op het programma om meer te weten te komen over de onopgehelderde verdwijning van hun kind, en kregen - naast veel theatraliteit en geraaskal over een 'verkrachting' - van één van de kandidaten te horen dat hun kind 'echt heeft afgezien en geschreeuwd heeft van de pijn', en dat het waarschijnlijk 'levend begraven' werd. Meteen na deze onwaarschijnlijke vertoning, met de ouders van Liam nog op de achtergrond in beeld, taterde presentator Johan Terryn alweer opgeruimd over 'scores' en 'afvallers' en 'volgende rondes'. De programmamakers moeten zich dringend bezinnen over de goede smaak van dit soort proeven en over de potentiële maatschappelijke impact van hun paranormale promoshow.
De vereniging Skepp looft de Sisyphus-prijs ter waarde van 10.000 euro uit aan eenieder die onder gecontroleerde omstandigheden kan aantonen dat hij of zij over een zesde zintuig of een andere paranormale gave beschikt. Bij deze willen we dan ook nu al de uiteindelijke 'winnaar' van Het Zesde Zintuig - wie er ook uit de bus komt - uitnodigen om aan deze Sisyphus-prijs deel te nemen. Als iemand werkelijk over een zesde zintuig beschikt, dan moet hij of zij dat ook kunnen aantonen in omstandigheden waarin we de bovengenoemde methodologische 'lekken' verhelpen. Voor de rest staat het de kandidaat vrij te kiezen in welke paranormale 'discipline' hij of zij getest wil worden, zolang we op voorhand samen duidelijke criteria en voorwaarden kunnen afspreken voor het welslagen van de proef.
Met deze uitdaging willen wij tegengewicht bieden aan de indruk die door deze paranormale talentenjacht is ontstaan dat sommige personen werkelijk over meer zintuigen beschikken dan normale stervelingen. Hopelijk zal de winnaar van Het Zesde Zintuig de moed hebben om op onze Sisyphus-uitdaging in te gaan. Aan een voorspelling durven we ons evenwel niet wagen...
Maarten Boudry is filosoof en schrijft namens Skepp.
Commentaar:
Vandaag stond er in de DS een discussie tussen een 'believer' en 'non-believer'. De 'believer' (ik ben die achterlijke aap zijn naam al vergeten, zijn maatschappelijke relevantie is dan ook nihil) stelde dat de kandidaat niet op deze uitdaging van skepp mag ingaan. Reden: het werkt niet altijd, als er non-believers bijzijn ontstaat een "negatief energieveld". Daarom zal wetenschappelijke controle niet werken.
Beetje doorzichtig he... BENDE CRIMINELE DEBIELEN!
Abonneren op:
Posts (Atom)
