Vlaams front

Het Vlaams front tussenCD&V/N-VA en VLD heeft tot nu toe redelijk goed stand gehouden. ‘Tot nu toe’ eindigt echter op het moment dat De Standaard de tiendelige reeks begon te publiceren. Uit die artikels blijkt immers dat de overige partijen in oranje-blauw al van de eerste dag na de verkiezingen op 10 Juni plannen hadden om het kartel uit elkaar te spelen. Dat politiek een spel is waarin iedereen vals speelt behalve de verliezers is al lang duidelijk, maar nu maken ze (lees: ‘de politiekers’) het toch wel heel gortig. Wat aan dit verhaal het meest stoort is de achterkamerpolitiek van de liberale ‘familie’. Uiteraard zijn ook de onderhandelaars van de andere partijen geen heiligen, maar de manier waarop MR en VLD (excuseer: ‘open’ VLD) het Vlaams kartel een hak wilden zetten spant de kroon. Bovendien is het niet de VLD die in dit geval meespeelt met een ‘plannetje’ van de MR, eerder integendeel. De ‘open’ VLD was (en is?) vastberaden om CD&V/N-VA betaald te zetten voor de redelijk harde campagne voor de verkiezingen van 10 Juni. Dit is uiteraard een puur partijpolitiek spelletje, en het gaat ten koste van een Vlaams front aan de onderhandelingstafel. Dat Verhofstadt ondertussen in de pers wordt voorgesteld als de ‘redder van het vaderland’ is te gek voor woorden. Het is gewoon het resultaat van een goed uitgedokterde ‘postelectorale’ campagne tegen het Vlaams kartel. De verliezer van dit spelletje is de gewone Vlaming, maar dat zal Verhofstadt en zijn elitaire vriendjes worst wezen. De Waalse partijen zijn elkaar aan het bevechten, als de tijd ooit rijp was voor een Vlaams front is het nu wel. Het Waalse front is fel verzwakt en hier kan handig gebruik van worden gemaakt door de Vlaamse partijen. Speel de Waalse partijen tegen elkaar op en een deftige staatshervorming komt al een heel stuk dichter. Een staatshervorming waar ironisch genoeg dan ook de Walen beter van zullen worden.
Is deze stelling te naïef of te optimistisch? Waarschijnlijk, maar daar ga ik mij nu is niks van aantrekken want deze strategie is alleszins een stap in de goede richting. Verhofstadt blijft echter in oude Belgische dogma’s denken zonder stil te staan bij de consequenties. Door zijn partijstrategie is hij nu de trotse kapitein van het Belgische schip, maar hij wil niet inzien dat de Belgica al lang niet meer zeewardig is en stilaan zinkt. Verhofstadt verplicht zichzelf van op het zinkende schip te blijven, en daar is slechts een minderheid van de Vlamingen rouwig om.
Redden wie zich redden kan, Wallonië en Vlaanderen eerst.