zondag 26 oktober 2008

Het goede doel

Nog steeds geen nieuws vanuit het Paleis der Naties, dus wederom een artikel met een korte reflectie op een bepaald aspect van de maatschappij. Deze keer zou ik graag een nieuwe denkpiste aanreiken over geldinzameling voor het goede doel.

Eén van de grootste problemen waar NGO’s mee kampen is de mobilisatie. Een grote groep mensen op de been brengen om geld te vragen of gewoon om een boodschap te brengen aan de overheid is niet simpel. Soms lukt het (bijvoorbeeld ‘Music For Life’ van StuBru), maar meestal kan deze hindernis niet overwonnen worden.
Daarom is het misschien geen slechte zaak om is na te denken over hoe we evenementen die reeds sterk mobiliserend werken, kunnen gebruiken om er een goed doel aan te koppelen.
Hierbij denk ik bijvoorbeeld aan internationale voetbalwedstrijden (UEFA, WK, …) of andere grote sportmanifestaties. Een voetbalwedstrijd met internationale uitstraling lokt tienduizenden mensen naar het stadium, en nog is een groot veelvoud van dat aantal volgt de uitzending op televisie. Aan aandacht is er dus geen gebrek.

Op zich zorgt een mobilisatie er natuurlijk nog niet voor dat er geld in het de kas van NGO’s terecht komt. Daarvoor zou ik graag nog een extra factor willen koppelen. Namelijk: wie bezit er genoeg geld om ook effectief geld te geven aan het goede doel via bijvoorbeeld een sportevenement? Hiervoor kijk ik naar de bedrijven, en dan vooral naar de grote multinationals. Die bezitten enorme bedragen, zodat geld geven aan het goede doel er wel af kan. Het probleem is dat die bedrijven dat niet zomaar zullen doen. Enkel als het binnen het marketingplaatje past zullen bedrijven als microsoft, coca-cola, etc. aan liefdadigheid doen.

Deze twee factoren (de mobilisatiekracht van grote voetbalwedstrijden + de voorwaarden om aan liefdadigheid te doen voor multinationals) in het achterhoofd houdende zou ik een vernieuwend voorstel willen doen.
Stel dat er voor elk gescoord doelpunt 20 000 euro aan het goede doel wordt geschonken, en dat bedrijven dit bedrag kunnen sponsoren. Concreet: als bijvoorbeeld coca-cola 40 000 euro geeft aan de organisatie van de voetbalwedstrijd zal er na het scoren van het eerste en het tweede doelpunt zeer duidelijk worden vermeld dat coca-cola 20 000 euro schenkt aan het goede doel.
Voor de marketing van het bedrijf is dit een voordelige zaak, en voor het goede doel is dit een mooi bedrag.
Het spreekt voor zich dat dit niet bij elke wedstrijd zo kan zijn, want dan raakt het concept uitgemolken en zullen de toeschouwers er niet veel aandacht meer aan besteden. Maar als bij een aantal grote wedstrijden (en dit kan uiteraard ook op andere disciplines worden toegepast) dit systeem word toegepast kan dit een stevige bron aan inkomsten zijn voor de NGO’s.

Dit lijkt mij een interessant idee waarbij een mix wordt gemaakt van marketing, mobilisering en het goede doel. Het is voorlopig slechts een denkoefening - er is duidelijk nog verdere uitwerking nodig (het is bijvoorbeeld mogelijk niet met een vast bedrag te werken per doelpunt, maar de potentiële sponsors tegen elkaar te laten opbieden voor de match) - op termijn lijkt mij dit echter een haalbaar concept waar men zeker over kan nadenken.
Ook de NGO's moeten in de 21ste eeuw met nieuwe ideeën blijven komen, creativiteit moet daarbij het uitgangspunt zijn.

1 opmerking:

Anoniem zei

Deze “denkoefening” is zeker interessant, maar m.i. niet duurzaam genoeg. Het is een kans voor NGO’s om geld binnen te halen. Maar net zoals “Music for Life” een eenmalige gelegenheid. Het kan inderdaad mensen, die zich anders nooit voor een NGO zouden inzetten, inspireren. Toch zien we ook bij “Music for Life” dat deze zorg zich beperkt tot één dag per jaar (en dan nog nadat wekenlang een hype is gecreeërd). NGO’s hebben, naast geld, vooral een brede maatschappelijke basis nodig.

Zoals je zegt kan zo’n ‘20.000 euro per doelpunt’ niet voor elke wedstrijd. Mensen vergeten veel te snel wie geschonken heeft. Probeer maar de naam van drie bedrijven te noemen die aan “Kom op tegen Kanker” geld hebben geschonken. Bedrijven weten ook dat niemand dit zal onthouden. Hun naam wordt door de consument zelfs niet in het onderbewuste opgeslagen. Er zijn voor multinationals betere mogelijkheden om consumenten te doen kopen én zichzelf te profileren als wereldverbeteraars. Denk maar aan “een kopje koffie voor één pakje Douwe Egberts” of “tien liter water voor één liter Volvic”.

Zelfs als zulke acties op regelmatige basis georganiseerd worden, dan nog worden de mensen niet betrokken. NGO’s hebben vooral leden nodig die zich willen informeren én de handen uit de mouwen steken. Daarvoor is inzet gevraagd. Die inzet is niet op een voetbalplein of in een supermarkt te vinden. Jan wil graag ontspannen als hij naar zijn favoriete match kijkt. Mien wil een lekker pakje koffie kopen. Wereldproblemen en honger zijn voor hen dan even niet belangrijk.

Bovendien vestigen zulke sponseracties dan ook meer de aandacht (als er dan toch iets zou blijven hangen) op de bedrijven en organisaties zelf. ‘Music for Life’ versterkt vooral personencultus rond de presentatoren en hun zender. Mooi meegenomen voor de VRT. Ik ben er zeker van dat een groot deel van de mensen zich nog wel de drie presentatoren in het glazen huis zullen herinneren.Voor welk doel ze daar precies zaten, zullen ze je toch iets moeilijker kunnen zeggen.

Ik ben er natuurlijk van overtuigd dat ook bedrijven inspanningen moeten leveren. Als ze dit doen kunnen we dit alleen maar toejuichen. Maar er is een brede maatschappelijke ondersteuning gevraagd. Wanneer Coca Cola tijdens de werktijd haar arbeiders zou kunnen informeren en activeren, dan zou dat, voor de NGO méér dan 20.000 euro waard zijn.

Onvoorwaardelijke inzet voor “het goede doel” moet “voorgeleefd” worden. Bijvoorbeeld door in iedere middelbare school een werkgroep op te richten, die zich met deze Noord-Zuidproblematiek bezighoudt. Een professionele begeleiding van deze groepen, via een overkoepelende cel, zou dan nodig zijn. Want nu zien we vaak dat deze werkgroepen klungelig te werk gaan.

Via de scholen worden de leerlingen dan voor de eerste keer geconfronteerd met het thema. Infosessies over armoede, binnen de school, kunnen grote groepen jongeren informeren. Ik geef toe dat het een utopie is om te geloven dat iedereen ook echt naar die boodschap wíl luisteren. Toch worden jongeren hier dan binnen de veilige – reclamevrije - omgeving van de school gedwongen om verder te kijken en verder te denken.

Het geven van geld alleen is dus niet genoeg. Er is vooral een bewustwording in alle lagen vaan de maatschappij nodig. Bedrijven en onderwijs zullen hier een sleutelrol moeten spelen. Schenkingen van bedrijven kunnen daarvoor een middel zijn, maar er is duidelijk meer gevraagd! Ook deze reactie is slechts een deel van een complexe "denkoefening" , want er is zoveel méér te doen. Laat het echter nu al duidelijk zijn dat een NGO naast geld dat op een paternalistische manier geschonken wordt, ook het kinderlijk enthousiamse nodig van een grote groep vrijwilligers nodig heeft!