Staatssecretarissen

Een tijd terug was er stevig wat commotie omdat er meer Franstaligen in de regering zitten dan Nederlandstaligen. Dit kwam omdat de MR absoluut twee staatssecretarissen nodig had. Het is immers zo dat Didier Reynders al een portefeuille van staatssecretaris had beloofd aan iemand van zijn eigen partij, met name Olivier Chastel. Die tweede staatssecretaris moest dienen om het FDF koest te houden, waardoor ook Clerfayt werd bevorderd tot staatssecretaris. Ik moet er geen tekeningetje bij maken dat de PS het niet zou slikken dat de MR meer staatssecretarissen zou hebben. Gevolg: de Vlamingen konden zelf niet meer staatssecretarissen vragen – om zo het evenwicht te herstellen – want dan had de regering echt wel exuberante proporties aangenomen (lees: minstens 25 regerinsleden). De Vlamingen waren bij de onderhandelingen dus niet voldoende bij de les en stonden op een bepaald moment plots met de rug tegen de muur.
Op dit moment worden de beleidsnota’s van de regering Leterme 1, en dus ook van die staatssecretarissen, stilaan allemaal publiek gemaakt. Daaruit is zéér duidelijk af te leiden dat de staatssecretarissen in de eerste plaats onderdeel zijn van partijpolitieke spelletjes en niet zozeer van ‘goed bestuur’.
Het bewijs? De beleidsnota voor ‘personen met een handicap’ en die voor ‘armoedebestrijding’, die respectievelijk 7 en 5 bladzijden tellen. Maar beleidsnota’s zijn uiteraard tweetalig opgesteld, waardoor de eentalige versies slechts 3,5 en 2,5 bladzijden tellen. Het spreekt voor zich dat het compleet overbodig is een staatssecretaris te hebben voor zo’n marginale beleidnota’s, die men evengoed volwaardig had kunnen integreren in de portefeuille van de voogdijminister.
Dit is nog maar is het bewijs dat men zich binnen België wel moet bezig houden met onnozele communautaire steekspelletjes, het is pompen of verzuipen/betalen. Dat staat echt goed bestuur in de weg, niemand is gebaat bij het huidige permanente interstatelijke overleg tussen Vlaanderen en Wallonië. De abstracte Belgische staat is daarvan de winnaar, maar de (gewone) Vlamingen en Walen zijn het slachtoffer.