Taalfascisme

In een opinie die vandaag (03/03/2008) in De Standaard werd gepubliceerd reageren een oud FDF-voorzitter en het enige verkozen Vlaamse parlementslid van de Union de Francophones (UF), respectievelijk Georges Clerfayt en Christian Van Eyken, op het Gravensteenmanifest. Zoals te verwachten spelen deze Franstalige taalfascisten met een aantal drogargumenten, naar goede traditie pleiten beide heren voor een uitbreiding van Brussel, herziening van de taalgrens en nog zo van die dingen waarvan je denkt: ‘ligt het aan mij, of zijn ze daar in Brussel echt compleet zot geworden?’.
Een reactie op deze opiniebijdrage is in zekere zin misschien overbodig, een klein kind kan zien dat het hier gaat om pure provocatie en plat Franstalig populisme, maar langs de andere kant kunnen we het toch ook niet laten om zo’n mooie voorzet binnen te koppen. De twee auteurs laten zoveel steken vallen dat het gewoon lachwekkend wordt. Hier gaan we dan.
1) Een eerste argument dat de Franstalige Vlaminghaters aanhalen is het volgende: “aangezien de Nederlandstalige minderheid in Brussel […] maar tien procent van de bevolking uitmaakt, zou het logisch zijn om dit tweetalig gewest uit te breiden tot elke gemeente waar een taalminderheid bestaat van minstens tien procent”. Lees: zowat heel Vlaams-Brabant hoort toe aan het Brusselse imperialisme. U zou het natuurlijk ook kunnen lezen als: voer die talentelling terug in en spuug nog maar is in het gezicht van de Nederlandstaligen. Het is duidelijk dat men hier eigenlijk niet eens een argument gebruikt, wat heeft de Nederlandstalige minderheid immers te maken met een uitbreiding van Brussel? Men wil gewoon Brussel uitbreiden om van daaruit Vlaanderen verder te verfransen, hiervoor zijn geen rationele argumenten en dus doet men gewoon even alsof die er wel zijn. Appelen met peren vergelijken is in FDF-kringen blijkbaar meer een zegen dan een vloek (zolang het hun uitkomt tenminste). De uitbreiding van Brussel is niet te verantwoorden, men zou beter wat meer focussen op het voeren van een degelijk, en dus internationaal gericht, bestuur van onze hoofdstad. Stop in godsnaam met te blijven zagen over uitbreiding en begin eindelijk eens aan een uitdieping.
2) Na deze stelling, duidelijk bedoeld om eens goed de Vlamingen te schofferen, doet men niet minder dan de taalgrens verwerpen. Dat deze taalgrens democratisch tot stand is gekomen is blijkbaar een klein detail. Een citaatje dat we jullie alvast niet willen onthouden: “het is onaanvaardbaar deze mensen (Franstaligen in de Rand rond Brussel, nvdr.) te beschouwen als geïmmigreerde buitenlanders en hen hun Franstalige identiteit te willen ontnemen”. Einde citaat. Als fundering hiervoor haalt men artikel 30 van de grondwet aan (zie http://www.fisconet.fgov.be/nl/?frame.dll&root=V:/sites/FisconetNldAdo.2/&versie=04&type=grw!INH& voor de online versie van de GW), een artikel dat al zo’n 170 jaar standhoudt en al meermaals werd aangegrepen om Vlaanderen te kunnen verfransen. Het artikel is nu dus terug van nooit weggeweest. Dit is natuurlijk pure hypocrisie, want even eerder stellen de FDF’ers dat de taalgrens niet bindend is omdat die is goedgekeurd in een unitair België, en dus voor de indeling van België in gemeenschappen en gewesten. Voor een wet uit de 19de eeuw die eveneens tot stand is gekomen binnen het unitaire systeem gaat deze redenering niet op, raar toch. Consequent zijn is nooit de sterkste kant geweest van het FDF, er zijn immers wel meer artikels in de grondwet met een communautaire ondertoon die tot stand zijn gekomen voor de federalisering van ons landje. Al deze artikels nu ineens ter discussie gaan stellen is gewoon bespottelijk. Trouwens, als we dan toch gaan goochelen met grondwetsartikels willen we gerust even meedoen hoor, een kleine greep uit de selectie om aan te tonen dat men in Vlaanderen Nederlands hoort te spreken:
- art. 1: “België is een federale Staat, samengesteld uit de gemeenschappen en de gewesten.” (cursivering door auteur van dit artikel)
- art. 2: “België omvat drie gemeenschappen: de Vlaamse Gemeenschap, de Franse Gemeenschap en de Duitstalige Gemeenschap.”
- art. 3: “België omvat drie gewesten: het Vlaamse Gewest, het Waalse Gewest en het Brusselse Gewest.” (dus kan men niet zomaar gaan beweren dat een deel van het Vlaamse Gewest eigenlijk toebehoort aan het Brusselse Gewest, er is een duidelijk onderscheid)
- art. 4: “België omvat vier taalgebieden: het Nederlandse taalgebied, het Franse taalgebied, het tweetalige gebied Brussel-Hoofdstad en het Duitse taalgebied.” (het zou redelijk onzinnig zijn dit onderscheid te maken als elke Franstalige, zoals de auteurs beweren, overal in België het recht heeft zijn Franstalige identiteit te bewaren)
En zo kunnen we nog wel een tijdje doorgaan hoor, dus stop in gewoon met het uitbuiten van artikel 30, de auteurs hebben het duidelijk niet door maar er staan echt wel meer artikels in de grondwet dan enkel artikel 30.
3) na deze zondvloed aan onzin gaan de FDF’ers over tot, hoe kan het ook anders, het in vraag stellen van het territorialiteitsbeginsel en pleiten ze voor een ratificatie van het minderhedenverdrag. Over zowel het territorialiteitsbeginsel als het minderhedenverdrag valt heel wat te zeggen, beide onderwerpen zullen in een volgende post aan bod komen (u bent bij deze gewaarschuwd).
4) De auteurs eindigen met te stellen dat bij de splitsing van België er eerst moet onderhandeld worden over de grenzen van die nieuwe staten, zeker wat Brussel betreft. Van een Brusselse elitaire partij hadden we niet minder verwacht. Hierbij dient opgemerkt te worden dat er internationaal, en zeker binnen de EU, een ruim draagvlak bestaat om de interne grenzen bij een splitsing te erkennen als de staatsgrenzen. Hierbij denken we bijvoorbeeld aan de splitsing van Tsjecho-Slowakije, Servië en Montenegro, Zweden en Noorwegen, Servië en Kroatië, … waar telkens de interne grenzen erkend werden als de staatsgrenzen. Dit principe wordt vrij algemeen aanvaardt (we zouden bijna kunnen spreken van een internationaal gewoonterecht) om conflicten over grondgebied te vermijden. Het is duidelijk dat de FDF bij een splitsing van België op zo’n conflict aanstuurt, maar daarom wil de internationale gemeenschap dit nog niet, eerder integendeel. De schrijvers van deze opinie hadden duidelijk zin om eens goed te provoceren. Wel, het is hun gelukt en laten we ons nu terug bezig houden met serieuze discussies en serieuze argumenten.