Repressie

Door de ophef die is ontstaan na de reportage van Koppen over neonazistische bijeenkomsten in België is het misschien een goed moment om is na te denken over de collaboratie van een aantal Vlaams-nationalisten tijdens de tweede wereldoorlog.
Nog altijd fixeert de Vlaamse beweging zich volop op de repressie na de oorlog, waarbij we uiteraard in de eerste plaats denken aan de amnestie-eis. Wat men in veel Vlaamse kringen echter al te vaak negeert is dat een deel van de Vlaamse beweging ook effectief (zwaar) heeft gecollaboreerd. Uiteraard is de repressie na de tweede wereldoorlog – waarbij velen veroordeeld werden zonder eerlijk proces – niet goed te praten, maar de collaboratie is minstens even verwerpelijk. Luc Huyse heeft gelijk als hij spreekt over het ‘onverwerkt verleden’ van de Vlaamse beweging. Het moet eindelijk is gedaan zijn met enkel te focussen op de repressie zonder de collaboratie scherp te veroordelen. Nog al te vaak dweept men in Vlaamse kringen met ‘zwarten’ waarbij men wel heel selectief over hun verdiensten spreekt. Hierbij denken we bijvoorbeeld aan Staf De Clercq die veel meer aandacht krijgt dan hij verdient, hij heeft immers mee de Vlaamse beweging geschaad door haar in autoritaire fascistische kringen te sturen.
De Vlaamse beweging zou moeten stoppen met steeds terug te grijpen naar dat verleden, een verleden dat we eigenlijk enkel zouden mogen zien als een zwarte bladzijde in de Vlaamse ontvoogdingsstrijd. Uiteraard kan een kritische reflectie over de eigen geschiedenis nooit kwaad, integendeel. Maar dit neemt niet weg dat de focus in de eerste plaats moet liggen op de toekomst van de Vlaamse beweging.
Een toekomst die hopelijk ooit in de geschiedenisboeken komt als een overtuigde democratische beweging en als positief vrijheidsideaal met kansen voor iedereen, Vlamingen én Walen.